Twee keer in Iowa, één in Illinois en een keer in Ohio zonder enige aandacht in de mainstream media. Ron Paul verovert stilaan de harten van de Republikeinse kiezers terwijl iedereen naar Newt Gingrich en/of Mitt Romney kijkt. Hij was het die in deze staten voorrondes voor de Republikeinse nominatie won. We berichtten al eerder over de vergeten kandidaat. En dat vergeten is dom, want Ron Paul zou hoge ogen kunnen gooien in een directe confrontatie met Obama. In een recente poll, van McClatchy-Marist Poll vorige week donderdag, staat hij op acht procent op de president, achter Newt en Mitt.
En onder jonge Republikeinen, tussen de 18 en 34, is hij op grote voorsprong de populairste kandidaat. Hij zet Gingrich en Romney op een overtuigende achterstand. Die populariteit onder jongeren vertaalt zich ook in daadkracht in de campagne. Tussen Kerst en Oud & Nieuw zullen zijn aanhangers langs bijna alle deuren van Iowa en New Hampshire trekken om Paul op een voetstuk te zetten.
Dat maakt Paul zeker niet kansloos. Romney en Gingrich zullen elkaar in de opmaat naar de serieuze stemronden in Iowa en New Hampshire, begin volgend jaar, het leven behoorlijk zuur maken. Het is niet ondenkbaar dat één van beide, als het er echt op aankomt, een Perry momentje heeft en als gevolg daarvan ver zal wegzakken in de peilingen. Paul zou te weinig stemmen winnen om de Republikeinse nominatie in de wacht te slepen, maar hij heeft dan altijd nog een Onafhankelijke ticket. Het enige probleem: Ron Paul zelf.
In september sloot hij een onafhankelijke kandidatuur nog uit, begin november was hij al een stuk minder stellig. Windvanen, noemen ze dat in Amerika: flip-floppen in goed Nederlands. Pauls twijfel is logisch: in een PPP-poll eerder deze maand won hij onder onafhankelijke kiezers van Obama – met een verschil van dertien (sic) procent. Paul zou het Republikeinse dilemma – Newt als beste kandidaat voor de partij, Mitt de beste kandidaat voor het land – wel eens kunnen compliceren door voor zowel Obama als de GOP-kandidaat de verkiezingen te verstoren met zijn deelname.
Republikeinen wijzen in deze graag naar Ralph Nader die met zijn kandidatuur stemmen won van Al Gore in 2000. De Democraat verloor zijn strijd met George Bush en Amerika zat vervolgens met de Texaan opgescheept. Die vrees zit diep – ook bij Paul. Zijn deelname als onafhankelijke kandidaat is overigens conform zijn programma dat op sommige punten sterk van de Republikeinse norm afwijkt. Anderzijds kan hij door zijn eigen kandidatuur verantwoordelijk zijn voor de herverkiezing van Obama. De horror.
En Paul? Zes dagen geleden zei hij geen plannen te hebben om op persoonlijke titel de strijd aan te gaan. Uitsluiten deed hij het trouwens evenmin. Voor hem zijn politieke partijen ‘vehikels’ om verkozen te worden. Zonder de Republikeinen, gaf hij toe, kende niemand hem en was hij nooit verkozen. “To me the only things that counts are attitudes. Prevailing attitudes. Understanding economics. How you understand liberty. What kind of foreign policy you want. That’s what really counts.” En dat heeft hij weer gemeen met heel veel Amerikanen. Nee, Pauls beslissing om als Onafhankelijke kandidaat mee te doen, heeft hij nog niet genomen. Het lijkt er op dat hij deze, wederom, heeft uitgesteld. <<
Ron Paul heeft een zeer trouwe achterban, maar is wegens zijn inzichten op het gebied van buitenlandse politiek volkomen kansloos. Minder dan 20% van de Republikeinen ziet iets in Pauls opvatting dat Iran gewoon zijn gang moet kunnen gaan en dat elke schurkenstaat recht heeft op z’n eigen atoombom. Zelfs paleo-conservatieven, traditioneel nogal isolationistisch ingesteld, zijn daar niet voor. Voor Pauls libertarische denkbeelden op het vlak van de economie bestaat veel meer Republikeinse steun, maar zijn sectarische standpunten ten aanzien van het buitenland doen hem de das om, en sommige sociaal-conservatieven zullen hem niet willen steunen omdat Paul vindt dat de overheid niets te maken heeft met huwlijken, e.d.
Paul was in 2008 write-in candidate. Wellicht is hij dat in 2012 weer, en ook als hij dat niet wordt kun je gewoon op hem stemmen door zijn naam in het laatste (blanco) vak in te tikken. Als een van de Republikeinse kandidaten komt hij nu tenminste regelmatig in de publiciteit. Wanneer hij kandidaat voor de Libertarische Partij was geweest, zou dat niet zijn gebeurd. Alleen sterk politiek geinteresseerden weten iets over de kandidaten van de kleinere partijen. Paul maakt alleen een kans wanneer hij enige concessies doet, en dat wil hij niet. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om als Republikeinse kandidaat libertarische ideeen te verspreiden, waarbij hij zelf ook wel weet dat z’n moreel relativisme op het gebied van atoombombezit door Iran voor een meerderheid van het Amerikaanse volk volkomen onaanvaardbaar is. Paul is een curieuze kandidaat, geen serieuze kandidaat. Ik mag hem overigens wel, alhoewel hij nu wat minder de humeurige allesbeterweter zou moeten spelen.
Er wordt hier in Austin veel campagne gevoerd voor Paul. Zijn constituency ligt hier vlakbij en hier onder de libarale Austinites is hij vrij populair.