Politiek is geld en geld is schaars. Centrale vraag: waar haal je het vandaan? Democraten vinden het bij de negenennegentig procent, Republikeinen bij de happy few die dan nog overblijven.
Na Obama’s electorale successen vier jaar geleden, is een nieuwe politieke wetmatigheid in trek: hoe kleiner de campagne-donaties en hoe groter het totale bedrag, hoe dichter de kandidaat bij de mensen staat. Logisch. Om een flinke som geld bij elkaar te krijgen, zouden een paar grote klappers genoeg kunnen zijn. Maar de kandidaat die de tientjes en twintigjes uit de zakken van individuen weet te krijgen, spreekt hen blijkbaar op grassroots-level aan. Dus is een totaalbedrag, opgebouwd uit kleine deelbedragen, een politiek argument an sich geworden. Noem het grassroots political finance – om maar eens een term te coinen. En die geldt wel voor de Democraten, niet voor de Republikeinen.
Van de 90,3 miljoen dollar die de Republikeinse Partij kreeg toegeschoven, kwam ruim 43 miljoen dollar van bedragen hoger dan 2000 dollar. Dat is toch niet bepaald een bedrag dat iedere Amerikaan voor een door hem/haar bewonderde kandidaat uit zijn zak trekt. Bedragen van 200 dollar of minder zijn goed voor ruim 24 miljoen dollar. Interessant is dat van die negentig miljoen ruim 83 miljoen afkomstig is van individuen en niet van de Super PACs.
Bij de Democraten zijn het wel de kleine bedragen die kunnen duiden op populariteit bij het ‘gewone’ Amerikaanse volk. Van de ruim 86 miljoen dollar is 24,5 miljoen gegeven in giften van 2000 dollar of meer en maar liefst 48 miljoen dollar (twee keer zoveel dus) bestaat uit bedragen van 200 dollar of minder. Partij noch Super PACs droegen hier aan bij – het komt allemaal uit de ondiepe zakken van gewone Amerikanen.
De verschillen tussen de Republikeinse kandidaten zijn veelzeggend. Als de ‘wet’ klopt, heeft Ron Paul de beste aansluiting bij de gewone Amerikaan en scoort Romney het best bij de ‘dikke deuren’. Perry en Huntsman laten hetzelfde beeld zien. Hun totaalbedrag is vooral opgebouwd uit mensen die veel gaven. En Obama? Ruim tweederde van zijn bedrag is afkomstig van giften kleiner dan 200 dollar, een derde van giften van minimaal 2000 dollar. Het lijkt er op dat de strategie van 2008 zich gaat herhalen: Democraten moeten het hebben van de 99%, Republikeinen van die 1%. <<
Van wanneer zijn deze cijfers? Ik kon geen recentere vinden dan 30 september 2011. Zou het niet veel meer voor de hand liggen dat Obama veel bekender is bij het brede publiek dan de Republikeinse uitdagers, die bovendien (met uitzondering van Romey) nog maar pas aan hun presidentiële campagne zijn begonnen en die -net als Obama destijds- voor hun startkapitaal wel afhankelijk zijn van een paar geldschieters? Het lijkt mij een veel waarschijnlijker verhaal dan een nieuwe ‘wetmatigheid’. Dat kleine donaties het grote verschil maken lijkt me uitgesloten: Buddy Roemer, een van de Republikeinse kandidaten, voert campagne op dit thema en neemt alleen bedragen tot $100 aan. Niet voor niets is hij niet eens in jullie lijst opgenomen: de man heeft te weinig geld om campagne te voeren en dus een rol van betekenis te spelen.
Wie op de website opensecrets.org kijkt, dat de financiering van campagnes kritisch volgt, ziet dat Obama in het 3e kwartaal $40 mln, waarvan bijna de helft (48%) in kleine donaties. In datzelfde kwartaal was het aandeel kleine donaties van Paul ook 48%, terwijl het bij de inmiddels afgehaakte kandidaten Bachmann en Cain 52% resp. 50% van de contributies uitmaakte. Daarmee lijkt me wel voldoende aangetoond dat het verhaal dat de Republikeinen bij de 99% niet of nauwelijks geld zouden ophalen, maar louter van het geld van de happy few zouden campagnevoeren, volkomen uit de lucht gegrepen is.
Dan de andere kant: Obama die dicht bij de gewone man staat en met de happy few weinig op heeft. Ook die suggestie is -weinig verrassend- volkomen uit de lucht gegrepen. De auteurs hadden dat ook kunnen weten, omdat de voorliefde van de Obama’s op op Martha’s Vineyard op vakantie te gaan, voor de Republikeinen telkens reden is om Obama als ‘elitist’ af te schilderen. Maar goed, terug naar de cijfers. Weer de cijfers van opensecrets.org: Romney verslaat Obama als het gaat om grote individuele bijdragen, maar het verschil is niet enorm. 24 om 30 miljoen dollar. Hun grote donors hebben, zo valt daar na te lezen, dezelfde zip codes en de opbrengten per zip code ontlopen elkaar weinig.
De titel van het stuk is dus op zijn minst misleidend. Wellicht leidt een nadere studie van de cijfers ooit nog eens tot een betere analyse met minder politiek vooroordeel.
De stelling dat de omvang van de hoeveelheid kleine donaties een indicatie zou zijn ‘hoe dicht de kandidaat bij de mensen staat’ lijkt me uitermate dubieus. De gepresenteerde cijfers (zonder bronvermelding!) zijn, voor zover ik kan nagaan de stand van 30 september 2011. Op dat moment was de campagne voor veel Republikeinse kandidaten nog nauwelijks begonnen, terwijl president Obama al jarenlang nationale bekendheid geniet. Dat gegeven alleen al lijkt een veel logischer verklaring te bieden voor de grote omvang van het aantal kleine donaties.
Wie daarna op de site opensecrets.org kijkt, een website die de campagnefinanciering in de VS kritisch volgt, vindt bovendien nog andere verklaringen: Obama heeft in het derde kwartaal grote fundraising tours gemaakt door o.a. Californie. Nadere beschouwing van de gegevens leert bovendien dat het in het derde kwartaal verzamelde campagnekapitaal de inmiddels afgehaakte kandidaten Bachmann (52%) en Cain (50%) voor een groter deel bestond uit kleine donaties dan die van Obama (48%). Op het totale campagnekapitaal beslaan kleinere donaties 1/3 van het bedrag bij Obama, maar 82% (!) bij Roemer. Roemer heeft er zelfs een speerpunt van zijn gemaakt in zijn campagne door te beloven dat hij geen donaties van meer dan $100 accepteert. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij niet in bovenstaand lijstje is opgenomen: de man heeft te weinig geld om zinvol campagne te voeren en is dus niet eens waar te nemen in de peilingen. En dat terwijl volgens bovenstaand artikel Roemer juist ‘het dichtst bij de mensen’ zou moeten staan.
Dat de stelling dat de Republikeinen het van de 1% moeten hebben, aantoonbaar onjuist is, lijkt me wel voldoende beargumenteerd.
Dan de suggestie dat Obama het alleen van de 99% heeft; evengrote onzin natuurlijk. In het derde kwartaal haalde -weer volgens opensecrets.org- Romney inderdaad meer op dan Obama aan grote individuele giften: 30 miljoen om 24 miljoen. Maar Romney moet nu dan ook nog een dure voorverkiezingscampagne voeren, terwijl Obama rustig(er) zijn kas kan spekken. En van de totale campagnekas van Obama bestaat 2/3 (en niet 1/3, zoals in het artikel vermeld staat!) uit grote individuele giften en giften van Microsoft, Google, lobbykantoren, Hollywood enz.. Wie kijkt bij de ‘zip codes’ van de grootste particuliere donors van Obama en Romney ziet grote overeenkomsten. Het romantische beeld dat van de democraten wordt neergezet is dus volkomen uit de lucht gegrepen, net zoals het beeld dat de GOP campagne louter zou worden gefinancierd door de filthy rich.
Wellicht kunnen de auteurs, nadat ze het artikel hebben aangepast na een fatsoenlijke analyse van de cijfers, ook eens uitleggen welke motieven ze hebben om dit soort onjuiste beelden op te roepen.
Romney krijgt geen geld van mij. In 2008 hebben m’n vrouw en ik ook nooit overwogen geld te sturen naar de campagne van McCain. Men moet immers enigszins enthousiast zijn over de kandidaat. De enige die we zondermeer financieel zouden hebben gesteund is Herman Cain. Een groot verkiezingsbord met een vriendelijk grijnzende Herman Cain in de voortuin lijkt me ook een prima idee. Romney wil ik echter niet in de voortuin, om nog maar te zwijgen van het hoofd van Gingrich of Perry. Daar zouden de kinderen in de buurt maar nachtmerries van krijgen.
McCain kreeg vier jaar geleden zo weinig geld van de achterban, dat hij was aangewezen op federale financiering van zijn presidentscampagne. Obama kreeg toen al veel geld uit vage, soms buitenlandse, bronnen (zo droeg NRC/Handelsblad, in strijd met de Amerikaanse wet, bij aan de Obama-campagne). Wall Street was destijds enthousiast over Obama, en ongeveer 80% van de politieke donaties van Wall Street ging in 2008 naar de Obama-campagne. Dat zal nu waarschijnlijk wat minder zijn. Die 86.5 miljoen die hij nu heeft is echter een enorme prestatie. Romney lijkt me meer talent te hebben voor fondsenwerving dan McCain, en het zal hem als presidentskandidaat wellicht wel lukken op eigen kracht, dus zonder de federale overheid, zijn campagne te financieren. Of hij in staat is meer geld van bedrijven te krijgen dan Obama, is de vraag. Ondermeer de financiele sector (banken e.d.) en een deel van de productiebedrijven (o.a. de auto-industrie in Detroit) zullen misschien weer het grootste deel van hun giften naar Obama laten gaan. Er lijkt echter een kentering te zijn. Misschien achten die grote bedrijven Romney later dit jaar zo kansrijk, dat ze hem volop zullen steunen. Van kleine giften hoeft Romney het in ieder geval niet te hebben, want de achterban loopt niet erg warm voor hem.
Uw tabel begrijp ik niet helemaal. Waar komen die gegevens vandaan? Zijn er er geen giften tussen $200 en $2000? Men moet overigens voorzichtig zijn met de interpretatie. Een groot deel van de kleinere giften voor Obama is afkomstig van vakbonden. In de staten die geen “right-to-work state” zijn, is men verplicht lid van een vakbond. Het grote bedrag dat de vakbond naar de Obama-campgane stuurt, wordt gedeeld door het aantal vakbondsleden, zodat het “kleine giften” worden. [Overigens kunnen vakbondsleden het geld dat de bond namens hen aan politieke activiteiten besteedt, na het invullen van een byzantijnse papierwinkel, weer terug krijgen].
Toen de wet McCain-Feingold nog volledig gold, waren rechtstreekse politieke giften aan een maximum gebonden en diende men bedrijf of werkgever te vermelden. Ijverige Democratische rekenaars telden dan alle giften waarbij een bedrijf de werkgever was bij elkaar op, en beschouwden dat als “enorme bedragen van grote bedrijven”. Datzelfde deden ze echter niet bij de giften van bijvoorbeeld universiteitsmedewerkers. Dat bleven kleine giften. Het werd nooit “een enorm bedrag van een staatsuniversiteit”. Welke invloed het restant van McCain-Feingold nu nog heeft, weet ik eigenlijk niet. De huidige activiteiten van PACs zouden niet mogelijk zijn zonder de uitspraak van het Hooggerechtshof, maar hoe dat nu met rechtsreekse grote giften aan de kandidaten zit, moet ik eens uitzoeken.
De cijfers zijn, mijn oprechte excuses voor de gebrekkige bronvermelding, inderdaad van 30 september 2011 – net als die van Patrick Meyer overigens. De vraag HOE de verschillen te verklaren zijn, is geen utgangspunt van het stuk, maar ik ben het denk ik wel met Patrick eens.
Dan nu de verschillen.
Mijn cijfers komen van de Federal Election Commission. Zij maken geen dichotomie van ‘kleine’ en ‘grote’ giften (zoals Opensecrets.org – prachtige site), maar hebben meer trappen in hun onderscheid. De laagste trap is een gifte MINDER dan 200 dollar en de hoogste trap is een gift van MEER dan 2.000 dollar. Dat zijn de cijfers op basis waarvan ik dit stuk heb geschreven.
Patrick, kijk ook zelf even op: http://www.fec.gov/disclosurep/pnational.do.
Dank trouwens voor je scherpe reactie! Ik hoop je hier vaker te treffen. Dan hoop ik dat je me gelooft dat ik echt geen blinde vlek voor Obama’s ‘zonden’ heb. Geloof me.
Patrick,
Leuk om te lezen dat ook Opensecrets.org haar cijfers betrekt bij … de FEC:
The first 2012 presidential primaries and caucuses may still be months away, but potential contenders are already crisscrossing the country in bids to boost their political profiles and raise money. Presidential candidates are required to file campaign finance reports with the Federal Election Commission each quarter this year, and each month beginning in 2012. Here OpenSecrets.org highlights how the candidates are stacking up in the money chase, as they build massive political war chests to get their messages out to voters.
Nog even wachten – nu komen de cijfers ELKE MAAND. Ook bij OpenSecrets.org. Grappig trouwens dat zo’n kritische politicoloog als jij niet bij de bron kijkt (FEC), maar de interpretatieslag van de OpenSecrets.org accepteert (zij voegen zomaar cijfers samen – ze hebben maar 1 categorie voor kleine giften). Dat bedoel ik met (on)genuanceerder. Jij hebt toch ook geleerd dat je altijd van de RIJKSTE data moet uitgaan en de samenvattingen van anderen niet zomaar moet accepteren?
Kijk uit naar jouw scherpe bijdragen op dit blog. Mijn oprechte dank daarvoor!