Waarom houdt iedereen toch rekening met het voortijdig afhaken van Michele Bachmann? Omdat ze het slecht doet in de polls, luidt het eenvoudigste antwoord. Sterk begonnen – ze won de Ames Straw Poll in Iowa – zakte ze na dat succes en de deelname van Rick Perry steeds verder weg in de peilingen. Dat antwoord, blijkt uit studie van Christopher Stout en Ruben Kline, niet correct. Tenminste: dat antwoord klopt maar deels. Het succes van vrouwelijke kandidaten, vonden zij na bestudering van meer dan tweehonderd verkiezingen in veertig staten, wordt in peilingen voorafgaand aan de verkiezingen stelselmatig onderschat.
Huh?! Het zit zo: als de peilingen van de mannelijke kandidaten worden vergeleken met de uiteindelijke uitslag, zitten de polls er gemiddeld een half procent naast. Dat is best netjes. Als de uitslag van de verkiezing van vrouwen wordt vergeleken met de uiteindelijke uitkomst, blijken de polls er gemiddeld twee procent naast te zitten. De onderzoekers doopten deze structurele, seksistische misser het ‘Richards Effect’- genoemd naar één van de onderzochte kandidaten Ann Richards – de gouverneur van Texas die door George Bush uiteindelijk werd verslagen.
So what?! Wat is twee procent nu helemaal? Veel, zeggen de onderzoekers. De fout is namelijk te hoog. Omdat opiniepeilers nu eenmaal niet iedereen kunnen ondervragen, sluipt in opiniepeilingen een statistische fout – een marge waarbinnen de onderzochte uitkomst van verschillen van de ‘werkelijke’ uitkomst. Twee procent gaat vaak over die foutmarge heen. Conclusies zijn dus eigenlijk niets waard. En dat is kwalijk, want veel kiezers laten hun stem bepalen door diezelfde peilingen. Winnaars van peilingen zijn populairder dan verkliezers.
There is a well documented “bandwagon” effect in American and international politics where likely voters change their preferences from an underdog candidate to support a leading candidate in order to conform into what they perceive to be the political norm (…).
Kiezers kunnen op basis van de polls dus hun keuze bijstellen – ten nadele van vrouwelijke kandidaten wiens kansen in peilingen dus worden onderschat. Zeker onder conservatieve kiezers. Stout en Kline vonden namelijk dat de stelselmatige onderschatting van vrouwelijke kandidaten in pas liep met de ondervertegenwoordiging van vrouwen op de arbeidsmarkt. Met andere woorden: hoe conservatiever de ideeën over de rol en ‘plaats’ van vrouwen, hoe groter de neiging van het electoraat om de voorkeur voor een vrouwelijke kandidaat te ‘onderdrukken’ en dus aan te geven voor een man te kiezen. Wat andere vrouwen dan weer doet besluiten om niet op een vrouw, maar op een man te stemmen. Snapt u het nog?
In een veld vol mannen is Michele Bachmann als enige vrouw in het nadeel. Ze krijgt volgens deze studie niet de credits waar ze recht op heeft. Daardoor eindigt ze steeds lager in de peilingen dan ze hoort te staan, wat haar imago als loser alleen maar versterkt. En dan is haar electoraat ook nog eens oer-conservatief. Dat kwam haar tijdens het eerste debat in Ames op een scherpe vraag van de moderator te staan: hoe ziet zij de door haar geclaimde ondergeschiktheid van vrouwen ten opzichte van mannen als ze straks in het Witte Huis zit? De vraag deed veel stof opwaaien – mag huwelijk en religie onderdeel zijn van het politieke debat? En daarmee was het onderdeel van dat debat zelf. Aan Bachmann om hard voor haar kandidatuur te vechten. Het is nu officieel dat de peilingen dat in ieder geval niet doen.
“Waarom houdt iedereen toch rekening met het voortijdig afhaken van Michele Bachmann?”
Omdat zij, evenals Ron Paul of Mike Huckabee, slechts een minderheid van maximaal 35 tot 40% van het Amerikaanse volk achter zich kunnen krijgen. Het Amerikaanse volk is overwegend gematigd conservatief, en moet doorgaans weinig hebben van ideologische scherpslijpers. Het isolationisme van Paul en het sociaal-conservatisme van Bachmann zijn de reden dat zij nooit een meerderheid zullen verwerven, ook niet binnen de Republikeinse Partij. De Republikeinse kiezer houdt tijdens de voorverkiezingen traditioneel rekening met de verkiesbaarheid van de kandidaat — dat betekent dat de kandidaat acceptabel dient te zijn voor de onafhankelijke en ongebonden kiezers die uiteindelijk de uitslag bepalen — en dus kunnen Paul en Bachmann bij voorverkiezingen rekenen op niet meer dan ongeveer 20% van de stemmen. New England Republicans — dat zijn de politieke kringen die ik het best ken — moeten weinig van Bachmann hebben. Dat is zo omdat zij de nadruk leggen op fiscale verantwoordelijkheid, ruimte voor bedrijven, individuele vrijheid, burgerrechten, maar niet op de ethische zaken waar mevrouw Bachmann het af en toe graag over heeft.
U heeft overigens gelijk wanneer u stelt dat vrouwen in de politiek een andere behandeling krijgen, niet zozeer van aanhangers en partijgenoten, maar vooral in de media. Sarah Palin is daarvan het bekendste voorbeeld, maar bij mevrouw Bachmann speelt het ook een rol.