Er zou geen splintertje bewijs zijn dat het terugschroeven van de payroll tax rate banen oplevert. Aldus Michele Bachmann. Probleem: sinds de payroll tax is opgeschort, zijn er 1,4 miljoen banen bijgekomen. Hoe ongelijk kun je krijgen?
Sinds het opschorten van de belasting in december 2010 tot nu is de werkloosheid in Amerika gedaald van 9,4 naar 8,6 procent. Nu is alleen het opschorten van die belasting niet credet aan de banen, maar volgens economen helpt het wel degelijk, verklaarde ook Douglas Elmendorf, directeur van het Congressional Budget Office voor de Senaat.
Bachmann weigerde gisteren onder alle denkbare omstandigheden trouwens ooit voor een ‘miljonairsbelasting’ te zullen stemmen. Bachmann beweerde gisteren dat zo’n belasting banen kost. En ook die claim blijkt niet te kloppen. Uit historische data blijkt just het tegenovergestelde. Center for American Progress Director of Tax and Budget Policy, Michael Linden, vond dat vanaf 1950 de jaren met de hoogste belasting voor de hoogste inkomens ook de jaren met de meeste banen waren. <<
De toename van de omvang van Nederlandse bevolking is omgekeerd evenredig aan het aantal ooievaars in het land. De heer Van der Lubben en het Center for American Progress zullen hieruit ongetwijfeld concluderen dat ooievaars kinderen opeten. Waarmee ik maar wil zeggen dat met tijdreeksen weinig kan worden bewezen. Sinds het Congres heeft ontdekt dat men tegelijkertijd de uitgaven hoog en de belastingen laag kan houden door het verschil gewoon bij te lenen, zal het verband tussen belastingen en werkgelegenheid op de korte termijn ook wel wat minder duidelijk zijn geworden. Het percentage mensen onder het Amerikaanse armoedeniveau (50% van het mediane inkomen), dat daarom in aanmerking komt voor overheidssteun, stijgt nog steeds. Het is in decennia niet zo hoog geweest, en dat is een belangrijke aanwijzing voor het ontbreken van werkgelegenheidsgroei.
Voor het compenseren van de natuurlijke bevolkingsaanwas is een banengroei van 150 000 per maand noodzakelijk. Voor de laatste maand waarover gegevens beschikbaar zijn kwam men uit op een groei van 140 000, en voordien was dat veel minder. De werkloosheid blijft op een stabiel hoog niveau (boven 10%), en dreigt bij voortgezet beleid op dat hoge niveau te blijven steken. Die zogenaamde daling van de werkloosheid is uitsluitend het gevolg van het manipuleren van cijfers. Weliswaar is de werkloosheid in de U.S. veel lager dan in West-Europa, maar bij een Democratische politieke elite die gelooft dat Europese toestanden een prima oplossing zijn, is het niet ondenkbaar dat onze werkloosheidscijfers op die van West-Europa gaan lijken. Nog hebben wij een relatieve werkgelegenheid (werkbare uren per jaar per persoon tussen 18 en 65 jaar) die ongeveer het dubbele is van die in Nederland, maar niets garandeert dat dit zo zal blijven.
Die 1.4 miljoen banen zijn niet eens voldoende om de groei van de beroepsbevolking te compenseren. Bachmann heeft gelijk wanneer ze stelt dat korting op payroll taxes de werkloosheid in ieder geval niet heeft verminderd. Dat ligt ook nogal voor de hand, want een beslissing iemand in dienst te nemen laat men niet afhangen van een onzekere korting op ‘sociale premies’ van een jaar. Die beslissing is in de eerste plaats afhankelijk van economische perspectieven, en die zijn nog steeds niet rooskleurig.
De korting op de payroll taxes betekent dat men meer korting krijgt naarmate men meer verdient. De payroll taxes zijn, tot een bepaalde inkomensgrens, namelijk een percentage van het inkomen. Als men de Democratische achterban met lage inkomens extra geld wil geven, kan men dat beter doen via een directe stimulus (zoals President Bush dat indertijd deed). Ik betwijfel of een korting van $400 per jaar ($800 voor echtparen) op de payroll taxes effect heeft. Wat men er wel mee heeft bereikt is dat de financiering van social security nog problematischer wordt. Het minste dat men zou kunnen doen is streven naar een evenwicht tussen payroll taxes en de uitgaven aan social security en medicare. Dat past echter niet zo goed in het streven ‘de rijken’ voor de verschillen aansprakelijk te stellen, en dat zal Obama ongetwijfeld gaan doen. In Philadelphia sprak hij al over miljardairs die slechts 1% belasting betalen (een leugen volgens de Washington Post), en dit soort campagnetoespraken zal steeds driester worden.
Fantastisch – het ooievaarsverband. Lang niet gehoord. Dank wel voor je heldere antwoord.
De werkloosheid wordt in de U.S. bepaald aan de hand van steekproeven. Men vraagt elke maand aan een groot aantal mensen of ze op zoek zijn naar werk. Toen de werkloosheid boven de 10% dreigde te komen, heeft men de criteria maar wat aangepast. Zo worden degenen die een part time-baan hebben of ‘self-employed’ zijn geworden, maar wel op zoek zijn naar een baan van 40 uur per week, niet meer als werkloos aangemerkt. Ook worden personen die na twee jaar (99 weken) werkloosheidsuitkering nog steeds geen werk hebben niet meer bij de werklozen gerekend. De omvang van die laatste groep moet niet worden onderschat. Het is voor het eerst sinds mensenheugenis dat de U.S. nu ‘langdurig werklozen’ kent. Vroeger was werkloosheid iets van hooguit enkele maanden, maar nu zijn er werkzoekenden die al langer dan drie jaar op zoek zijn naar werk.
Recent afgestudeerden zijn vaak ook heel lang op zoek naar passend werk, vooral wanneer ze een kletsdiscipline hebben bestudeerd. Zij blijven dan maar bij hun ouders wonen, terwijl ze ergens voor $10 per uur werken. Voor de STEM-vakken is het vinden van werk echter geen enkel probleem. Ook beweren sommige industrieen geen vaklieden te kunnen vinden.
Die daling van ongeveer 9% naar 8.6% in het bestek van slechts een maand lijkt me nogal verdacht. Het kan beslist niet worden verklaard uit die 140 000 nieuwe banen. Voor een significante daling is namelijk veel meer banengroei nodig. Ik hoor in de dagelijkse gesprekken ook niet dat men de indruk heeft dat de werkloosheid afneemt. Wel heeft men meestal de indruk dat het in ieder geval niet erger wordt, en dat is dan weer meegenomen.
Hier nog een heldere uiteenzetting (denk ik): http://www.cjr.org/campaign_desk/the_murky_politics_of_the_payroll_tax.php
Overigens is het aanpassen van werkloosheidscriteria niet voorbehouden aan Democratische presidenten. Ook in Nederland hebben we onze ‘aanpassingen’ gehad en over Griekenland maar te zwijgen.
Werknemers betalen 7.65% van hun inkomen tot $106800 per jaar aan payroll taxes (“FICA Tax”). Daarvan gaat 6.2% naar OASDI (Social Security) en 1.45 naar Medicare. Voor het bedrag boven die $106800 betaalt men alleen de 1.45% voor Medicare. Voor het jaar 2011 werd het percentage dat aan Social Security moest worden afgedragen verminderd met 2%. Bij een jaarinkomen van $106800, is dat een vermindering van $2136.
Bij de eerste stimulus van Obama was er een vast bedrag van $300, en bij de tweede $400. President Bush deed bij de economische neergang na 2001 iets soortgelijks, echter met hogere bedragen.
De Payroll Tax Holiday die de Democraten nu graag willen, levert de hogere inkomens meer op dan de lagere inkomens. Dit in tegenstelling tot de stimulus. Waarom men dit wil, en waarom juist bij de noodlijdende Social Security en Medicare, is mij eigenlijk een raadsel. Het past ook niet bij de retoriek dat men de rijken wil aanpakken, want die profiteren immers meer. Aan de andere kant, 48% van de belastingbetalers betaalt geen federale inkomensbelasting, maar alleen payroll taxes. President Bush loste dat indertijd dat door iedereen die belastingaangifte deed een check van $750 of $1500 (echtparen) te sturen. Dat was veel socialistischer dan die Payroll Tax Holiday van Obama. Het hielp de economie echter ook niet, en het leverde de belastingdienst enorm veel extra werk op omdat men tevens belastingaangiften kreeg van mensen die normaal geen aangifte doen, omdat ze geen inkomstenbelasting hoefden te betalen en ook niet in aanmerking kwamen voor negatieve inkomstenbelasting.